نجابت معلمان، ناکارآمدی مسئولان

به گزارش جعبه مهر، هفته معلم، علاوه بر آن که فرصت خوبی برای پاسداشت مقام و شأن شریف ترین افراد جامعه است، بهانه خوبی برای پرداختن به بعضی مسائل و مسائل ساختاری و عملکردی وزارت آموزش وپرورش هم هست.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، سید محمد بحرینیان طی یادداشتی در روزنامه رسالت نوشت : هفته معلم، علاوه بر آن که فرصت خوبی برای پاسداشت مقام و شأن شریف ترین افراد جامعه است، بهانه خوبی برای پرداختن به بعضی مسائل و مسائل ساختاری و عملکردی وزارت آموزش وپرورش هم هست. هرچند دغدغه های مسئولان کشور نسبت به مشاغل مختلف کم نیست، اما واضح است که معلمان باید در اولویت باشند، چراکه امانتی که به دست آن ها سپرده شده، مزیت و اولویت دارد. معلم، امانت داری است که [امانت او] غیر از همه امانت هاست؛ انسان امانت اوست. امانت های دیگر را اگر کسی خیانت به آن بکند، خلاف نموده است، اما امانت اگر انسان باشد، اگر خدای نخواسته به این امانت خیانت شد، یک وقت می بیند خیانت به یک ملت است.

یک. به جرئت می توان گفت سازمان متولی امر تعلیم و تربیت بچه ها و نوجوانان در کشور ما، از ناکارآمدترین غیر چابک ترین و بی ثبات ترین دستگاه های کشور است. سکان دار وزارت آموزش وپرورش تنها در دو دهه اخیر 10 بار تغییر نموده، درحالی که این عدد برای وزارت امور خارجه 4، وزارتخانه های بهداشت و نفت 6 و وزارت علوم 7 است.از سوی دیگر از میان کارکنان 900 هزارنفری وزارت آموزش وپرورش (به جز معلمان آزاد و سربازمعلم ها که خود بیش از 250 هزار نفرند)، 37 درصد در بخش های ستادی مشغول به کارند، درحالی که استاندارد این مسئله، اختصاص 75 درصد نیروی انسانی به معلمان و 25 درصد به فعالان بخش هایی با مسئولیت های ستادی و کیفیت بخشی است.

دو. وزارت آموزش وپرورش، چون کار بر زمین مانده زیاد و به نسبت عائله اش، بودجه بسیار کمی دارد، معمولا در تمام دولت ها، یکی از آخرین وزارتخانه هایی است که وزیرش معرفی می گردد، از میان نخبگان و مدیران توانمند، کم تر کسی حاضر به پذیرش مسئولیت آن است و گاهی اوقات احساس می گردد بی صاحب و به حال خود رها شده است. همه این مسائل و مجموعه مسائلی که از آن به عنوان کلاف پیچیده آموزش وپرورش یاد می گردد، ازآن روست که نگاه زمامداران به این بخش، هزینه ای است و آموزش وپرورش را چاه ویل بودجه می بینند که هرچه در آن ریخته گردد، بازهم کفاف نمی دهد؛ این در حالی است که اتفاقا بخش تعلیم و تربیت، بهترین و دقیق ترین محل برای سرمایه گذاری است و هر ریالی که در این دستگاه، به طور صحیح تزریق گردد، از اتلاف بودجه های کلانی در آینده جلوگیری خواهد نمود. چقدر می خواهیم هزینه کنیم تا کارکنان ادارات کشور، انضباط اداری بیاموزند، کار مردم را بهتر راه بیندازند، دستگاه هایمان بهره ور باشند، مصرف انرژی بهینه گردد، الگوی صحیح مصرف ترویج گردد، یاری به هم نوع فراگیر گردد، رزمایش همدلی در جامعه شکل بگیرد، آسیب های اجتماعی به حداقل برسد، تفکر کارآفرینی و فراوری محور همگانی گردد، خرید کالای داخل افتخار هر ایرانی باشد، خانواده محوری، کتاب خوانی، سبک زندگی ایرانی و اسلامی و صدها ارزش دیگر در جامعه ساری و جاری گردد و نابهنجاری ها از میان مردم رخت بربندد؟

در هرکدام از این بخش ها چقدر هزینه نموده ایم و چه عایدمان شده؟ محل درست هزینه برای چنین مواردی آموزش وپرورش بوده که ما به جای این که آن را همچون بانکی بدانیم که هر تومان سرمایه گذاری در آن، در آینده هزارها تومان به ما برمی گرداند، آن را دستگاهی هزینه ای تلقی نموده ایم.

سه. متأسفانه باید گفت نظام ضعیف گزینش در وزارت آموزش وپرورش، همچنان برقرار و بلکه درحال افزایش است، گاهی کسانی بر کرسی شریف معلمی تکیه می زنند که نه ازنظر علمی و نه اخلاقی و شخصیتی، صلاحیت ندارند هیچ امانتی به آن ها سپرده شوند تا چه رسد به این که این امانت بخواهد حساس ترین و پیچیده ترین موجود عالم یعنی انسانی در سنین کودکی و نوجوانی باشد. حتی در نظام های آموزشی مادی و تهی از معنای جهان هم، رسیدن به شغل معلمی، یکی از سخت ترین کارهاست و از همین روست که از منزلت بالایی هم برخوردار است، حال ما که باید تعلیم و تربیت نقطه قوتمان باشد

در چه شرایطی قرار داریم؟!

چهار. بدتر از همه این اشکالات، آدرس غلطی است که متولیان آموزش وپرورش کشور می دهند. نتیجه کوتاه مدت شرایط ضعیفی که در سه بند اول توضیح آن رفت، در کنار مسائلی همچون مسائل معیشتی معلمان، اشکالات دانشگاه فرهنگیان، مسئله سرباز معلم ها و چند مورد دیگر، چیزی جز پایمال شدن مفهوم والای عدالت آموزشی نیست. جالب آن که وزیر پیشین آموزش وپرورش که عمر صدارتش هم چندان نپایید

یکی از اهداف خود را برخورد با مافیای چند هزارمیلیاردی آموزش اعلام می کرد و هیچ متوجه نبود که اگر مافیا و بخش غیررسمی شکل می گیرد، ازآن روست که بخش رسمی درست عمل نمی کند. همان وقت هم برایشان نوشتم که جناب وزیر! برخورد را از خودتان و معاونین و منصوبانتان شروع کنید. مع الاسف، چنین افکاری پیش ازاین هم وجود داشت و هنوز هم دوام دارد. مسئله دیگر بی اطلاعی سطوح عالی وزارت آموزش وپرورش نسبت به آن چیزی است که در کف این حوزه رخ می دهد. سخنگوی گروه امنیت ملی مجلس گفته هنوز در مجلس که بالاترین سطح برگزاری جلسه در کشور است، یک جلسه آنلاین با حضور اکثریت نمایندگان شکل نگرفته، حال 14 میلیون دانش آموز در شهر و روستا چطور باید از سامانه شاد استفاده نمایند؟

پنج. در این ایام ویروس زده، اشاره ای کوتاه به کرونا و حواشی آن گریزناپذیر است. بعضی دستگاه ها و ستاد ملی مبارزه با کرونا در مواجهه با این بیماری، نمره بالایی نمی گیرند درحالی که رفتار نجیبانه و آرامش کم نظیر شهروندان ما نسبت به سایر ملل جهان مثال زدنی است. در حوزه آموزش وپرورش هم هرچقدر متولیان و سیاست گذاران عملکردی غیرقابل قبول دارند، معلمان و مربیان بی ادعا باید قدر ببینند و بر صدر بنشینند. روزشان گرامی!

پی نوشت: صحیفه امام خمینی، ج14، ص

بازگشت به صفحه رسانه ها